Ριζώματα: 39 χρόνια από το θρυλικό «Πάρτυ στη Βουλιαγμένη»: Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτυ από εκείνα τα παλιά και να καλέσω σε εκείνο το πάρτυ να έρθουν τα πιο καλά παιδιά...

Ποιος δεν θυμάται εκείνη την ιστορική συναυλία του Λουκιανού στην Βουλιαγμένη;! Το ελληνικό Woodstock, όπως είχαν πει πολλοί. Μια συναυλία ορόσημο καθώς συγκέντρωσε περίπου 100.000 θεατές. Για πρώτη φορά, ένας φυσικός χώρος στην συγκεκριμένη περίπτωση μια πλαζ, χρησιμοποιήθηκε ως χώρος μουσικού θεάματος. Αξίζει να σημειωθεί οτι μέχρι τότε όλες οι καλοκαιρινές συναυλίες γίνονταν σε γήπεδα ή ανοιχτά τσιμεντένια θέατρα. Ως χώρος σκηνής χρησιμοποιήθηκε μια φορτηγίδα, από αυτές που είχε στην κατοχή του ο Ο.Λ.Π. (Οργανισμός Λιμένα Πειραιώς), για να μεταφέρει προϊόντα ως φόρτωμα στα καράβια. Κερκίδες δεν υπήρχαν, οπότε ο κόσμος καθόταν ελεύθερος στην άμμο της ακτής. Καθόλη την διάρκεια μπορούσε να κινείται, να κολυμπά, να χορεύει, να τραγουδά και να ξαπλώνει.

Ο θεατής δεν ήταν απλός θεατής αλλά καλεσμένος σε ένα μεγάλο πάρτυ το οποίο ο Λουκιανός ετόιμαζε πολλούς μήνες πριν. Είχε οραματιστεί «μια λαϊκή βραδιά με κάποιο αισθητήριο», μία μουσική γιορτή μέσα στο καυτό αθηναϊκό κατακαλόκαιρο, με κλίμα παρεΐστικο και ατελείωτο κέφι κάτω από το φως του φεγγαριού. Χαραχτηριστικό είναι οτι τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς πηγαίνει στα γραφεία του ΕΟΤ και ζητά να παραχωρηθεί η πλαζ της Βουλιαγμένης για να κάνει ένα αξέχαστο-όπως έλεγε- πάρτι. Μάλιστα, ζήτησε τη βραδιά που θα του παραχωρήσουν την πλαζ να έχει πανσέληνο. Είχε ψάξει ακόμη και στο ημερολόγιο για να βρει την ακριβή ημερομηνία. Δεν ήταν άλλη από την 25η Ιουλίου του 1983.

«Σκεφτόμουν πάντα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να μαζευτούμε όλοι μια βραδιά με φεγγάρι, να ξαπλώσουμε στην αμμουδιά και να ακούμε μουσική όπου θα έρχεται από τη θάλασσα, να τα ψιλολέμε ενώ θα σκάζουν κάθε τόσο πυροτεχνήματα γύρω μας. Κι αν μας αρέσει, να σηκωθούμε και να χορέψουμε. Θα ήθελα μάλιστα να πετούσαν και χιλιάδες πυγολαμπίδες γύρω μας, αλλά δυστυχώς αυτό θα ήταν δύσκολο να γίνει», έλεγε ο Κηλαηδόνης.

Σε άλλη συνέντευξη είχε πει: «Κάποιο βράδυ, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, συνέλαβα την ιδέα, ότι όπως είναι το Ρωμαϊκό θέατρο κι εμείς παίζουμε στον κύκλο, θα κάνω στη Βουλιαγμένη που την αγαπούσα, στην Πλαζ κι εκεί που είναι ο κύκλος θα βάλω μια πλατφόρμα και θα μπω να τραγουδήσω μέσα εκεί… Αγαπούσα τη Βουλιαγμένη, είχα γράψει ήδη τη "Βουλιαγμένη". Το Γενάρη διάλεξα την ημερομηνία, την Πανσέληνο του Ιουλίου. Τότε διευθυντής στην τηλεόραση ήταν ο Βασίλης ο Βασιλικός, είμαστε φίλοι, μαθαίνει ότι θα κάνω τη συναυλία στη Βουλιαγμένη και μου λέει "Να το μεταδώσουμε ζωντανά". Του λέω "Θα μου κόψει εισιτήρια κλπ". Μου λέει "Μην ανησυχείς καθόλου, δεν πρόκειται να σου κόψει τίποτα". Πράγματι έτσι έγινε. Τότε ήταν δυο κανάλια. Την άλλη μέρα όλη η Ελλάδα είχε δει τη "Βουλιαγμένη". Ήταν μια εξαιρετική βραδιά.

«Η ιδέα για το Πάρτι της Βουλιαγμένης ανήκει σε ένα χώρο καθαρά ποιητικό, δηλαδή ούτε εγώ ξέρω καλά - καλά πώς συνέλαβα αυτή την ιδέα. Από τον Γενάρη που «έκλεισα» την πλαζ, κοντά σε κάθε πανσέληνο έμπαινα από τα κάγκελα, καθόμουν, έβλεπα και σκεφτόμουν τι θέλω να κάνω». Γιατί τη Βουλιαγμένη; «Γιατί είναι ένα μέρος που περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια, ήταν η πιο μακρινή παραλία που μπορούσαμε να πάμε τότε, συνήθως πηγαίναμε Άλιμο, Έδεμ, Ζέφυρο, η Βουλιαγμένη ήταν το τέρμα. Η πλαζ έχει και μία ομοιότητα με το κοίλο του ρωμαϊκού θεάτρου». «Ο κόσμος θα ήταν σε ένα ημικύκλιο. Λογικά η ορχήστρα, το κέντρο δηλαδή του κύκλου, θα ήταν μέσα στη θάλασσα». Και έτσι ήρθε η ιδέα για την πλωτή εξέδρα, πήγε στο Κερατσίνι και τη βρήκε. Στερεώθηκε και με τέσσερις άγκυρες και όσοι έπρεπε να ανέβουν πηγαινοέρχονταν με κρις κραφτ.

Μέχρι το απόγευμα της 25ης Ιουλίου είχαν πουληθεί πάνω από 25.000 εισιτήρια-στην τιμή των 300 δραχμών- αλλά υπολογίζεται ότι στην πλαζ βρέθηκαν σχεδόν 100.000 άνθρωποι. Ζευγάρια, οικογένειες με καροτσάκια και μωρά, αντροπαρέες, γυναικοπαρέες. Στις 7 το απόγευμα οι πόρτες άνοιξαν και η παραλία άρχισε να γεμίζει με κόσμο. Όλη τη νύχτα δεν σταμάτησαν να καταφθάνουν από κάθε γωνιά της Αθήνας. Πολλοί δεν κατόρθωσαν να πάνε, γιατί κόλλησαν στο μποτιλιάρισμα, που έφθανε κάποια στιγμή μέχρι την Αμαλίας, από τη Βουλιαγμένη. Μη έχοντας εισιτήρια πολλοί άρχισαν να πηδούν από τους φράχτες, σε ένα από τα μεγαλύτερα «ντου» στην ιστορία των καλοκαιρινών συναυλιών. Οι ελάχιστοι αστυνομικοί και τα 80 άτομα της περιφρούρησης ήταν αδύνατο να τους ελέγξουν. Τελικά επέτρεψαν στους πάντες να μπουν στον χώρο!

«Καλωσορίσατε στο πάρτι μας» είπε στο μικρόφωνο ο Κηλαηδόνης και η συναυλία άρχισε.

Οι περισσότεροι είχαν ήδη βουτήξει και παρακολούθησαν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες που έπαιζαν στην πλωτή εξέδρα που στήθηκε σε απόσταση περίπου 20 μέτρων από την ακτή. Οι υπόλοιποι μπαινόβγαιναν στη θάλασσα, έπαιζαν ρακέτες, χόρευαν στην άμμο, έκαναν πικ νικ, έπιναν. Και όλα αυτά κάτω από την πανσέληνο του Ιουλίου. Η συναυλία άρχισε στις 9 και τελείωσε στις 2 τα ξημερώματα. Ακούστηκαν δεκάδες τραγούδια από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και τους φίλους του που βρέθηκαν στην πλωτή εξέδρα.Περίπου 4.000 άνθρωποι γύρισαν στο σπίτι τους το επόμενο πρωί με το λεωφορείο της γραμμής.

Το Πάρτυ οργανώθηκε μόνο από τον Λουκιανό, την Άννα Βαγενά και μερικούς στενούς συνεργάτες τους.Στην βραδιά συμμετείχαν (με σειρά εμφάνισης) οι: Νέλλη Σεμιτέκολο, Μανώλης Μικέλης με την Big Band, Λία Βίσση, Μαντώ Σταματοπούλου, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βαγγέλης Γερμανός, Χορωδία και μαντολινάτα Φώτη Αλέπορου, Διονύσης Σαββόπουλος, Three and the Koukos Band, Αφροδίτη Μάνου και Γιώργος Νταλάρας.

Η βραδιά μεταδιδόταν κατευθείαν από το ραδιόφωνο, 5 ώρες, από τις 9 μέχρι τις 2. Dj και συντονιστής ήταν ο Γιάννης Πετρίδης, έπαιζε μουσική από 50s, 60s και 70s στα κενά ανάμεσα στους καλλιτέχνες. O Ηρακλής Παπαδάκης και ο Διαγόρας Χρονόπουλος ανέλαβαν την κινηματογράφηση. Ολόκληρη η συναυλία, καθώς και η προετοιμασία της, συνολικής διάρκειας άνω των δέκα ωρών, κινηματογραφήθηκε και το μονταρισμένο υλικό διάρκειας περίπου δύο ωρών προβλήθηκε στην κρατική τηλεόραση λίγο καιρό αργότερα.

«Ήθελα την ώρα που θα μπαίνει ο κόσμος να ακούγεται μουσική καουμπόικη, αυτά που παίζανε στα saloon, όπως και έγινε. Βρήκα την Έλλη τη Σεμιτέκολο, μία καταπληκτική πιανίστρια, και πριν τη δύση του ήλιου έπαιξε ένα μεγάλο κομμάτι από Scott Joplin, αυτά τα ragtime που λέμε. Ήθελα και μια μεγάλη μπάντα με πνευστά να παίξει κομμάτια του Glen Miller, το Moonlight Serenade για παράδειγμα, και τελικά τα κατάφερα, είχα μία ορχήστρα γύρω στα 16-17 άτομα».

Την επομένη, ο Τύπος είχε πρωτοσέλιδο το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη, αλλά δεν παρέλειψε να παραπονεθεί για την ταλαιπωρία του κόσμου. Χρειάστηκαν 30 άτομα να δουλεύουν δύο μέρες για να καθαριστεί η πλαζ, που ήταν γεμάτη πλαστικές καρέκλες, κομμένες σαγιονάρες και άδεια κουτάκια μπίρας.

Τι είχε πει ο Λουκιανός; «Δεν ξέρω αν το επιχειρήσω άλλη φορά στη Βουλιαγμένη, αλλά μία παρόμοια εκδήλωση θα ήθελα να ξαναγίνει. Δε φταίω εγώ παιδιά αν υπήρξε τέτοια μαζική κινητοποίηση προς τη Βουλιαγμένη. Αυτό που σίγουρα λυπάμαι είναι που ταλαιπωρήθηκαν πολλοί φίλοι. Τώρα που διαπιστώσαμε πως δεν υπάρχουν χώροι για τόσες χιλιάδες κόσμου, την επόμενη φορά θα μαζευτούμε στον κάμπο της Θεσσαλίας!» απολογήθηκε με χιούμορ. Σε άλλες του δηλώσεις ξεκαθάρισε ότι τέτοια μαγεία συμβαίνει μόνο μια φορά. Και δεν το επιχείρησε ξανά!

Κάποιοι, όπως ο Β. Φίλιας στην Ελευθεροτυπία, που έγραψε για ένα βράδυ πνιγμένο στα ναρκωτικά και για την αποθέωση του αμερικανικού τρόπου ζωής ή ο Ν. Ζαχόπουλος, που σχολίασε «έναν κάτωχρο Κηλαηδόνη, που δεν είπε παρά τρία μόνο τραγούδια γαντζωμένος από μια κιθάρα», προφανώς δεν εκτίμησαν το... υπερθέαμα. Για όσους όμως θυμούνται ακόμη την πανσέληνο εκείνη πάνω από την αμμουδιά, για τους μουσικούς, τους θεατές, το κοινό που έζησε ή ονειρεύτηκε να είχε ζήσει τη βραδιά, το πάρτι στη Βουλιαγμένη ήταν το πιο επιτυχημένο πάρτι της τότε εποχής.

Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Λουκιανός: «... ήταν μία ευτυχισμένη στιγμή, ήταν ο κόσμος σε ένα άλλο μήκος κύματος, είχε μία άλλη ξενοιασιά, μια άλλη ανάγκη. Αυτό που προσέφερε, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ότι ήταν μία πρώτη πρόταση για να σταματήσουν οι συναυλίες να γίνονται στα γήπεδα, που ήταν ένας πολύ σκληρός χώρος για μουσική, για να ψάξουμε άλλους χώρους, έχω την εντύπωση πως η Βουλιαγμένη οδήγησε στο να γίνονται πια συναυλίες στα ποτάμια, στα κάστρα, στους λόφους».

Το 2018, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Λουκιανού, ο Δήμος Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης και το ΤΑΥΠΕΔ στο οποίο ανήκει η πλαζ, έδωσαν το όνομα του Λουκιανού στην πλαζ της Βουλιαγμένης.

Από τότε έχουν γίνει πολλές συναυλίες, φεστιβάλ και μουσικά θεάματα. Μάλιστα, ο ίδιος ο Λουκιανός οργάνωσε «πανηγυρικό» event αναβίωσης το Σάββατο 15 Ιουνίου 2013 στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Τίποτα ωστόσο δεν μπόρεσε να φέρει πίσω εκείνον τον αυθορμητισμό που είχε το Πάρτυ της Βουλιαγμένης τον Ιούλη του 1983 αλλά και τίποτα δεν μπόρεσε να φέρει πίσω ξανά εκείνον τον φτωχό και μόνο καουμπόη που δεν είναι πια μαζί μας αλλά έχει τελειώσει την αποστολή του, έχει βάλει τους Ντάλτονς στα κελιά και ξεκίνησε για καινούργιες περιπέτειες…