Ο φετινός Σεπτέμβρης στιγματίστηκε από την απώλεια ενός ανθρώπου που για περίπου 80 χρόνια συνέβαλε καθοριστικά στην πολιτισμική διαμόρφωση της χώρας και με το έργο του απέδειξε περίτρανα ότι η τέχνη αποκτά μεγαλειώδες, γνήσιο λαϊκό αίσθημα και έρεισμα όταν αφουγκράζεται τις αγωνίες, τους αγώνες, τα πάθη και τα παθήματα του λαού με μοναδικό σκοπό να επιστραφεί σε αυτόν, ώστε να γίνει κτήμα του, αποκούμπι του, φως ελπίδας και ανάτασης.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ζυμώθηκε ιδεολογικά και πορεύτηκε μαζί με το λαό, κατορθώνοντας με το ταλέντο του, την επίμονη και σκληρή δουλειά του να δημιουργήσει μία υψηλή τέχνη η οποία χώρεσε στην αιώνια αγκαλιά όσων βρίσκονται χαμηλά∙ των λαϊκών ανθρώπων, των καταπιεσμένων, των «θλιμμένων της γης», του «εχθρού λαού» που θέλει να μην περπατά στα τέσσερα, όσων δεν εφησυχάζουν προσπαθώντας να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Σε αυτό το αφιέρωμα, δεν θα σταθούμε σε κοινότυπες πληροφορίες για τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη αλλά θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε τον ίδιο τον συνθέτη μέσα από τα γραφόμενα του καθώς και μέσα από οπτικοακουστικό υλικό που διατίθεται...
Παιδικά χρόνια- Ο Σείριος και η Αφροδίτη
«Ηταν πραγματικά μία ζωή παραδεισένια, γιατί αυτοί οι άνθρωποι δούλευαν το πρωί, από το μεσημέρι όμως ήταν στη θάλασσα, και μετά κοιμόμαστε όλοι στρωματσάδα. Ξυπνάγαμε, πηγαίναμε εκδρομές, – ήταν ένας φάρος εκεί κοντά – και το βράδυ πάλι φαΐ και χορός μέχρι αργά… Τότε διασκεδάζαμε πραγματικά. Και ένα άλλο πράγμα που ήταν πολύ σημαντικό για μένα ήταν το ότι το βράδυ κοιμόμαστε στρωματσάδα έξω, κοντά στη θάλασσα. Γι’ αυτό ξυπνάγαμε το πρωί και πηγαίναμε κατευθείαν στη θάλασσα, όλοι μαζί, περίπου τριάντα άνθρωποι. Εκεί κοντά στη θάλασσα ο πατέρας μου, το βράδυ, όταν ήταν έναστρος ο ουρανός, άρχιζε να μου μιλάει για τα ουράνια σώματα. Τα ήξερε κάπως, μπορούσε να τα διακρίνει… Θυμάμαι, μου έλεγε: «Αυτός είναι ο Σείριος, εκεί είναι η Αφροδίτη»… Αυτά με εντυπωσίαζαν πάρα πολύ και, αν κατέληξα κάποτε στον νόμο της Παγκόσμιας Aρμονίας, είναι γιατί τότε με εντυπωσίασε αυτό. Φαίνεται στην παιδική ψυχή έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο…Επίσης, εκείνη την εποχή στην Αμερική είχε γίνει η περίφημη απαγωγή του γιου του Λίντμπεργκ. Ο Λίντμπεργκ ήταν ο πιλότος ο οποίος πέρασε πρώτη φορά τον Ατλαντικό και έγινε ο μεγαλύτερος ήρωας της εποχής. Είχε ένα παιδί πέντε χρόνων• το απήγαγαν και το σκότωσαν. Αυτό πάγωσε όλη την ανθρωπότητα. Εβαλε όμως και ιδέες στους ληστές, και έτσι οι ληστές της Μυτιλήνης αποφάσισαν να απαγάγουν εμένα! Είχαμε το μοναδικό αυτοκίνητο, ένα Φορντάκι, και πήγαμε μία εκδρομή στα βουνά έξω από τη Μυτιλήνη.
Οταν γυρίζαμε, εμφανίστηκαν δύο άνθρωποι, οι οποίοι είχαν βάψει τα πρόσωπά τους με κάρβουνο, ήταν μαύροι. Μόλις τους είδε η θεία μου η Ερωφίλη, η αδερφή της γιαγιάς μου, που ήταν καθηγήτρια, πρόλαβε και με έκρυψε κάτω απ’ τα φουστάνια της! Αυτοί ήρθαν και ψάχνανε, δεν με βρήκαν και άρχισαν να παίρνουν κοσμήματα και λεφτά… Εκείνη τη στιγμή λοιπόν ο σοφέρ είχε το θάρρος να βάλει μπροστά το αυτοκίνητο και οι κακοποιοί τον τραυμάτισαν. Αυτός, τραυματισμένος, κατάφερε να φτάσει στη Μυτιλήνη. Αργότερα τους δίκασαν. Φαίνεται τους χτυπούσαν πολύ, ήταν πολύ άγρια τα πράγματα. Θυμάμαι τη δίκη τους. Ηταν πολύ τραυματική εμπειρία».
*Στη φωτογραφία, που δημοσίευσε παλαιότερα ο Ηλίας Κουρτζής, ο πρώτος όρθιος αριστερά είναι ο Γιώργος Θεοδωράκης που κρατά στην αγκαλιά του τον χρονιάρη γιο του (Μίκη) και δίπλα του μάλλον η Μικρασιάτισσα (από τον Τσεσμέ) σύζυγός του Ασπασία Πουλάκη. Οι κοπέλες πρέπει να ’ναι Αγιασώτισσες με τις παραδοσιακές τοπικές ενδυμασίες και μια απ’ αυτές κρατά κουρτζήδικη στάμνα. Η φωτογραφία γράφει πίσω την ημερομηνία 15/8/1926, πράγμα που μαρτυρεί ότι εκείνη τη μέρα η οικογένεια Θεοδωράκη βρέθηκε στο ξακουστό πανηγύρι της Παναγιάς της Αγιασώτισσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου